Column: Hulpeloze kinderen
En opeens vindt iedereen dat Rutte zich meer had moeten laten zien deze week, toen de opvang van vluchtelingen voor problemen zorgde. De politieke oppositie ging hierin voorop. Het werd natuurlijk ook een stelling op Radio 1, bij standpunt.nl.. Want ja, Angela Merkel liet zich een uur interviewen voor de televisie. Rutte kon je daarentegen ‘praktisch onzichtbaar’ noemen, niet?
De rol van de minister-president mag best ter discussie staan. Maar met bijna wetenschappelijke precisie wordt gesteld dat Rutte zich op dat specifieke moment en onder die specifieke omstandigheden natuurlijk had moeten laten zien, en daarvan hoor je dan overal in de media een echo. Alsof we er allemaal verontwaardigd over (moeten) zijn. Terwijl het om een samenloop van omstandigheden ging, en om een gevoel dat aangewakkerd kon worden of uitgedoofd.
Je kunt ook zeggen: lekker belangrijk of we Rutte te zien krijgen, er zijn genoeg anderen die noodmaatregelen kunnen treffen. We zijn geen kleine, hulpeloze kinderen, die alleen rustig worden van de aanblik van een vaderlijke minister-president. Kleine kinderen, ja die gun je het vertrouwen dat vaderlijke zorg er onvoorwaardelijk voor ze is. En daarom was het zo treurig wat Nieuwsuur donderdag liet zien: drie vaders die voor televisie willen zeggen dat ze het liefst zo weinig mogelijk of geen kinderalimentatie betalen.
Doordat de overheid een kindgebonden budget geeft voor een kind van gescheiden ouders, zou de elders wonende ouder, meestal de vader, minder of geen kinderalimentatie hoeven te betalen. Nieuwsuur kwam ermee, aan de vooravond van een uitspraak van de Hoge Raad in deze kwestie. ‘Eigenlijk betaalt de samenleving een deel van de kosten van uw dochter’, zei Nieuwsuur tegen een vader. ‘Ja, als je het zo gaat bekijken, klopt dat ook wel een beetje ja’, zei de vader, die het zonder mediatraining moet doen en daardoor meteen van zijn stuk te brengen is. Schutterig vervolgde hij. ‘Aan de ene kant … ben ik er ook niet zo voor … Aan de andere kant: ik werk er ook hard genoeg voor.’ Je zag geen volwassen man meer in hem, geen vader, maar een groot klein kind, jengelend omdat hij het geld kwijt is aan zijn dochtertje, van wie hij allemaal hartjes in de huiskamer heeft hangen. Ooit gaat zij die beelden zien. Wat een treurigheid.
Dezelfde avond zat bij RTL Late Night de Amerikaanse zangeres Dionne Warwick aan tafel. Humberto Tan vroeg hoe de 74-jarige vrouw overeind kon blijven bij al het verdriet in haar leven – onder andere de dood van haar nicht, de aan drugs verslaafde zangeres Whitney Houston. ‘Dat is geloof’, zei Warwick. ‘God heeft een plan met iedereen. En als dat plan volvoerd is, roept Hij ons naar huis.’ Daar viel een aardig gesprek over te voeren, zou je zeggen, maar Nederlandse talkshows doen niet aan ‘God’. Bovendien is Humberto Tan niet op zijn best met Amerikaanse sterren aan tafel, die om de een of andere reden vooral bewonderd moeten worden.
