Je snijdt de schil van de sinaasappel in tot op het vruchtvlees (horizontaal) en trekt de schil van de onderste helft vervolgens met je vingers (die inderdaad mooi tussen velletje en schil passen) van het vruchtvlees tot onderaan. Daar trek je heel voorzichtig voort, zodat je het witte stuk dat middendoor de sinaasappel loopt zo veel mogelijk spaart: dit wordt de lont. Een scheut oljifolie erin, en klaar kaars.

Makkelijk tot daar, maar na 1 minuut en 20 seconden is onze eerste barbecuelucifer op zonder dat de lont, die we nochtans ook in olie drenkten, vuur vat. Na veertig seconden met de tweede lucifer brandt ze ... om meteen weer uit te gaan. Nog vijf lucifers halen niets uit, of geven een klein vlammetje dat onmiddellijk weer dooft. Dan maar een tweede sinaasappel aangesneden. En hopla, de lont breekt af. Ik was al lang over en weer naar de winkel gelopen om kaarsen. Of sinaasappels, want die zijn intussen ook op. We proberen het nog eens met de lont van de tweede in de eerste sinaasappel, en ... we hebben zowaar een vlam. Dankzij de twee lonten zelfs een heel mooie, die twee uur (met een tussenpauze, waarna ze makkelijk weer aan ging) mooi oranje diffuus licht verspreidt, mét licht sinaasgeurtje.

Conclusie Een trucje waaraan wat frustratie te pas komt – plan dit niet vijf minuten voor je volk arriveert – maar oefening baart kunst. Wees zo voorzichtig mogelijk met de lont, en koester het eerste vlammetje. Als dat eenmaal goed vertrokken is, heb je twee uur meer sfeer dan met een gewoon theelichtje.