Xenofoob Amerongen schrijft weer dat Europa vol is

Ik heb geen mening over de badkuiprace op de Middellandse Zee en dat is eigenlijk ook een mening. Voordat de lezer woedend zijn krant verfrommelt en schuimbekkend naar de keuken brult: 'vrouwke, die xenofoob van een Van Amerongen schrijft nou weer dat Europa vol is', wil ik even melden dat ik heus niet gespeend ben van empathie. Zo heb ik pas nog een baby-egeltje gered van een gewisse en vooral gruwelijke dood.

Vooruit, ik ben geen Jeroen Krabbé die ik deze week zag bij Uitzending Gemist van SBS. Hij stond op het strand van Lampedusa, de broekspijpen opgerold. Naast hem stond een picknickmand. Echtgenote Herma was dekens aan het vouwen en koffie aan het zetten op een primus. Zoon Martijn liep ongeduldig spiedend de zee in. Goed bedoeld natuurlijk, maar het blijft een druppel op de gloeiende plaat en het kan best zijn dat de proviand voor de filmploeg van SBS was.

Overigens heb ik in 1985 mijn lievelingstrui meegegeven aan een Nederlandse trucker, in het kader van 'Help de Polen de Winter door'. Ik wilde ook wat potten pindakaas schenken uit onze hamstervoorraad maar pa, een verwoed prepper die zich niet nog eens wilde laten verrassen door een Duitse invasie, bromde: 'heb je ooit een magere Pool gezien, Tuurtje?'

Ik wandelde vanmorgen met mijn hondjes door het oerwoud en zag plotseling de snufferd van Raya trillend de lucht ingaan : egel-alert! Ze schoot weg, gevolgd door Tita en Jamba. Vermoedelijk beschouwen mijn meisjes egels als tennisballen die naar varken ruiken. Aan de stekels hebben ze schijt, die moet papa later uit hun bekken trekken.

Eigenlijk vind ik het stom dat ik moet grienen als ik een stuiptrekkend egeltje zie. Ik vind een slang gezelliger. Het overdreven aardige imago van de egel is de schuld van Annie M.G. Schmidt, die met een paar neutjes op dacht: ik ga die stomme wormenvreter eens lekker oppimpen tot een poezelig knuffeldier.

Mijn moeder zong Annies versje - suja suja prikkeltje slaap maar zacht - toen ik nog in de couveuse lag. Als ik daar aan terugdenk, is een hysterische huilbui niet ver weg.

Mijn honden waren inmiddels aan het volleyballen met het baby-egeltje. Met gevaar voor eigen leven trok ik het kermende beessie uit de muil van Raya. Thuis heb ik het egeltje een glas melk en een bord sla gegeven en hem de volgende dag in de omheinde tuin van de buurman gevlijd. Zo ben ik dus ook wel weer.