Direct naar artikelinhoud

Meent Marcouch dit nou?

PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch wil dat discriminatie een 'high-impact crime' wordt. Dinsdag zei hij op NU.nl: 'We mogen niet langer tolereren hoe mensen op straat of via de social media worden beschimpt om hun huidskleur, hun geloof of hun seksuele geaardheid.' Woensdag deed hij er in de Kamer nog een schepje bovenop: 'Vooral nu discriminatie zo snel en breed verspreid wordt via de sociale media, is deze hatecrime zeker zo ontwrichtend als inbraken en overvallen.'

Zou Marcouch dat menen? Zou hij geloven dat slachtoffers van een racistische tweet net zo getraumatiseerd zijn als die van een roofoverval? Zou hij echt willen dat agenten die bezig zijn met een sporenonderzoek hun werk laten vallen zodra iemand een zwartepietengrap maakt op Facebook? En zou hij werkelijk denken dat zijn voorstel ook maar enige kans maakt om te worden uitgevoerd?

Nee, natuurlijk niet.

Het was maar een ideetje. Vorige week wilde Marcouch nog imams naar lagere scholen sturen om goede moslims van de kinderen te maken, opdat ze later niet zouden radicaliseren. Ook een krankzinnig plan, maar ach: je roept eens wat. Wees blij dat iemand probeert om iets nieuws te bedenken, nietwaar? De fiets, de worst en de verzorgingsstaat hebben we tenslotte ook niet te danken aan mensen die braaf binnen de lijntjes kleurden.

Toch is er iets vervelends aan zulke proefballonnetjes, ook als ze meteen worden doorgeprikt. Want het lijkt dan alsof ze mislukt zijn, maar het eigenlijke doel is juist bereikt: de bedenker heeft even in de schijnwerpers gestaan. Allerlei mensen hebben erover gelezen en gedacht: o, kijk eens! Er wordt eindelijk iets aan ons probleem gedaan! Door die meneer van de PvdA!

Met zo'n proefballon lijkt het altijd alsof je een originele oplossing hebt

Dat het plan na drie seconden verworpen is omdat het nergens op sloeg of keihard botste met de grondwet, haalt meestal de kranten niet. En zelfs als het een keer wél tot een serieus debat komt, als het plannetje pas na een stevige discussie ten onder gaat, blijft altijd nog het gevoel hangen dat iemand dapper tegen de bierkaai heeft gestreden en dat het in elk geval niet aan hém ligt dat er nooit iets verandert.

Maar indirect is dat natuurlijk wel zo, want kansloze voorstellen kosten vreselijk veel tijd, en ze leiden de aandacht af van saaie ideeën die misschien wél hadden kunnen werken. Het zogenaamde out-of-the-box denken ('Galileï werd ook verketterd!') heeft zo'n heilige status dat je de grootste onzin kunt uitkramen zonder dat iemand je er echt op af durft te rekenen.

Met zo'n proefballon maak je daar maximaal gebruik van: het lijkt alsof je een originele oplossing hebt, maar wordt tegengehouden door conservatieve types met een gebrek aan lef en visie. In het geval van Marcouch was die rol voor minister Opstelten, die er uiteraard niet over peinsde om de focus van zijn Team High Impact Crime te verbreden naar beledigingen.

Poef, weg ballon.

Op naar de volgende.

Zou hij echt geloven dat slachtoffers van een racistische tweet net zo getraumatiseerd zijn als die van een roofoverval?