Susan Visser is geloofwaardig als de onweerstaanbare Madame Bovary (****)

De flegmatieke plattelandsdokter, de poëtische student, de gevaarlijke vrouwenverslinder - Tijn Docter speelt de mannen van Emma Bovary in Suburbia's toneelbewerking van Flauberts negentiende-eeuwse overspelroman, en dat doet hij goed. Met een pet, buik vooruit, boers accent, is hij Charles, de dokter die Emma trouwt in de hoop dichter bij de mondaine Parijse kringen te komen, waar ze als dweepzieke romantica, verslingerd aan liefdesromannetjes, zo naar verlangt.

Als Charles niet aan die verwachtingen voldoet, laat ze zich inspinnen door de mooie woorden van student Léon. Docter heeft niet meer nodig dan een brilletje en een licht brallerig stemgeluid om Emma's jeugdige aanbidder neer te zetten. Met lange jas en joyeuze motoriek, ten slotte, is hij Rodolphe, de botte charmeur die Emma's hunkering naar totale overgave leep uitspeelt.

Docters schakelingen tussen de drie personages zijn zo snel dat je ze soms nauwelijks ziet. Van een gevoelig zingende Léon verandert hij in één beweging in Charles die Emma bijstaat in haar barensnood: 'Even toucheren.' Emma's reactie: 'Ik wil dood.'

Hysterisch
Dat laatste zinnetje is typerend voor de pathetische, egocentrische en hysterische vrouw die Emma Bovary hier is. Ze wordt gespeeld door Susan Visser in een hoepelrok. De voorstelling ontrolt zich als een reconstructie van Emma's zoektocht naar de ideale, romantische liefde. Nadat ze in de eerste scène gif heeft ingenomen, trekken de mannen uit haar leven aan haar koortsige geestesoog - en daarmee aan het publiek - voorbij.

Vissers spel is meer eendimensionaal dan dat van Docter. Niet alleen omdat zij maar één personage speelt, maar ook omdat ze Emma van begin tot eind nogal hysterisch neerzet. Haar stem klinkt hoog en huilerig, alsof haar groot onrecht wordt aangedaan.

Toch past die spelopvatting bij deze voorstelling, die geen slaafse boekbewerking is, maar een levendig, snel gemonteerd portret van de neergang van een sensitieve vrouw. Emma wil meer dan de verpletterende verveling van het Normandische platteland, maar faalt in haar zoektocht naar geluk - het leven blijkt geen Bouquetreeks te zijn.

Hunkeren
Met haar stralende ogen die staren naar wat de mensen in haar omgeving niet lijken te zien, is Visser geloofwaardig als de onweerstaanbare vrouw voor wie de mannen bij bosjes vallen. Tegelijk maakt ze aannemelijk waarom die mannen haar ook weer verlaten: Emma's verlangen naar een groots en meeslepend leven is onvervulbaar, haar hunkeren gaat tegenstaan.

Met behoud van de belangrijkste verhaalontwikkelingen schreef Léon van der Sanden een lucide, lichtvoetige theatertekst, waarin behalve voor het tragische ook ruimte is voor het humoristische. Dat laatste wordt door regisseur Julia Bless mooi benadrukt. Niet uitbundig, maar subtiel; het komische schrijnt. In Bless' zorgvuldige regie roept een onbeholpen klopje op een wang een wereld van onvermogen op: Emma wil wel van haar saaie man houden, maar ze kan het niet.