LA MANGA - Het eerste kind moet nog geboren worden, maar het geslacht (zoon) en de naam (Lazar) staan al vast. Toch gek dat Nederland nog steeds zo'n moeite heeft met Mateja Kezman. Leeft hij niet geweldig georganiseerd? Hij laat weinig aan het toeval over. Twee jaar PSV, dan Italië, nog even naar Spanje, een paar 'Kezmannetjes' extra en terug naar Joegoslavië om van zijn eigen recreatiecomplex eveneens een succes te maken. Het staat in zijn belevingswereld allemaal op schrift. Ook zijn uitspraken in dit relaas zullen hem niet door iedereen in dank worden afgenomen. Maar zo is 'Kezza'.

Mateja Kezman

"Ik heb twee jaar geleden een serieus aanbod van Fiorentina afgeslagen. Ik was te jong, te onervaren en niet klaar voor de grote stap. Nu ben ik scherper, harder, sneller, ouder en vier kilo zwaarder. Daarom heb ik in een interview aangegeven dat ik klaar ben voor de Italiaanse competitie. Ik speel altijd goed tegen Italiaanse teams. Ik hou van de stijl, van de duels en de gevechten. En ik kan het aan. Een ander denkt het; ik spreek die ambitie uit. Achteraf niet verstandig. Niemand zei het recht in mijn gezicht, maar ik begreep dat ik door sommige mensen werd afgeschilderd als een arrogante vedette. Ze hebben mijn woorden verkeerd begrepen. Ik wilde toen helemaal niet weg.

Vreemd land, Nederland. Vreemde mentaliteit... Ik ben juist op de grond blijven staan; soms zelfs onder de grond. Geloof het of niet; ik respecteer iedereen. Respect is belangrijk in het leven. Ben je dan arrogant? Ik ben nu 22, een leeftijd waarop de meeste voetballers al in de beste competities spelen. Ik koos eerst voor PSV. Zegt dat niet genoeg?"

"Het grootste probleem is de taal geweest. Ik spreek goed Engels, maar meestal hebben de spelers geen tijd om in die taal een goed gesprek te voeren. Ik kon niet zeggen wat ik voelde. Niemand in de groep zei iets. Alleen onder elkaar werd er over mijn uitspraken of gedrag gesproken en naar mij toe werd de discussie verdraaid. Als iemand het stom vindt dat ik op witte schoenen speel, moet hij dat zeggen. Nu werden kleine irritaties grote problemen. Sinds ik de taal begrijp en soms zelfs een conversatie kan voeren, is de irritatie voorbij. Ik kan alles zeggen wat me dwars zit en zij ook. Misschien te laat, maar ik denk dat we elkaar nu beter begrijpen. Mijn hoofd is in ieder geval weer schoon."

"Ik heb er al a million times over gesproken en nagedacht. Het verschil met mijn land en Nederland - qua cultuur, mentaliteit en levensstijl - is honderd procent. Als ik naar Italië ga, is dat maar twintig procent en in Spanje vijf procent. Ik probeer te veranderen omdat ik besef dat er veel geld voor mij is betaald. Dat is moeilijk. Ik had op het trainingsveld problemen met een aantal spelers van PSV, er werd bijna gevochten. Ik maakte een paar scherpe slidings. Voor mij heel normaal, want ik train zoals ik speel. In Joegoslavië had ik twee keer per week ruzie met mijn teamgenoten, maar na afloop gingen we samen naar de disco, dronken koffie, lachten en omhelsden elkaar. Dát is onze mentaliteit."

"Mijn prestaties zijn op en neer gegaan omdat ik zo geforceerd bezig was te veranderen. In mijn hoofd hoor ik alleen maar: kaatsen, kaatsen, kaatsen. Ik praat daar wel eens over met andere Joegoslavische voetballers. Zeljko Petrovic zei: 'Soms speelt er een uitstekende voetballer in Nederland en zes maanden later is er nog weinig van over omdat de trainer hem zo graag wil veranderen.' Ik zei steeds tegen mezelf: denk aan die eerste bal. Maar het is niet mijn stijl, het maakte me nerveus. Als ik één tegen één sta, wil ik dribbelen, het strafschopgebied in and kill them. In de middencirkel wil ik best kaatsen en opbouwen; op twintig meter van het doel moet ik mijn eigen spel kunnen spelen; het instinctieve spel van een spits."

"In Italië mag je voorin de bal verliezen. Het wordt niet gezien als 'slecht', want er staan nog verdedigers achter je. Van de twintig ballen raakt Sjevtsjenko er misschien twaalf kwijt. Maar acht keer doet hij er iets mee en de trainer zegt niets. Als een club zestig of zeventig miljoen betaalt, geloven ze in je. Ze geven je de vrijheid om die verwachtingen waar te maken. Hier, in de thuiswedstrijd tegen Ajax, verloor ik de eerste vier ballen en werd meteen gewisseld. Ik was pas een paar maanden in Nederland. Dat moment is lang door mijn hoofd blijven spoken."

"In het begin van dit seizoen hebben we slechte wedstrijden gespeeld. Wat zijn aanvallers dan zonder een goed middenveld? Zet Romario en Ronaldo in de spits en het blijft slecht. Als iedereen fit is, verandert de achterhoede van PSV niet. Ook het middenveld staat vast. De voorhoede zag er na elke wedstrijd anders uit. Dat is niet goed voor het vertrouwen. Je hebt twee spitsen nodig voor de basis en twee voor de bank. Iedereen moet weten waar hij aan toe is. Naar aanleiding van alle gesprekken hoop ik dat er nu wel duidelijkheid zal komen. Ik verwacht dat er nu wel duidelijkheid zal komen."

"Ik heb geen fantastische relatie met Erik Gerets, maar ook geen conflict meer. De situatie is beter dan een maand geleden. Ik probeer niet meer te veel aan de trainer te denken, anders heb ik geen tijd meer voor de wedstrijd en mezelf. Hij is op dit moment mijn coach, ik luister naar hem en respecteer hem, maar in de toekomst krijg ik waarschijnlijk nog met een stuk of tien anderen te maken. Eigenlijk is het dus niet zo belangrijk wie de trainer is."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 16 januari 2002