Muggensteek met fatale gevolgen: WK van Henk Grol eindigt in een deceptie

Grol was fit naar het Russische Tsjeljabinsk vertrokken, en dat is bij de WK ook weleens anders geweest. Maar van de gedroomde fatsoenlijke voorbereiding op zijn toernooidag was volgens hem na het ongewenste nachtelijke bezoek geen sprake meer. De wond groeide verder en verder en het lichaam van de drievoudige vice-wereldkampioen raakte er flink van in de war. Zijn lymfeklieren zwollen mee - Grol kreeg er een dik bovenbeen van.

De judoka geldt als extra gevoelig waar het om wondjes, infecties en besmettingen gaat. Hij mijdt sauna's en bubbelbaden, omdat de kans groot is dat eventuele wondjes geïnfecteerd raken. Naar het buitenland reist altijd een extra voorraad antibiotica met hem mee, uit voorzorg.

Die reisapotheek werd abrupt aangewend toen Grol zich donderdagochtend met hevige jeuk bij coach Maarten Arens meldde. Na overleg met de medische staf werd besloten tot een fikse antibioticakuur, al bleef die niet zonder gevolgen. Grol kreeg diarree van de medicijnen en hield, zei hij, niets meer binnen. Hij doorstond de weging daardoor zaterdagochtend vroeg probleemloos - drie kilo was hij kwijtgespeeld in krap twee dagen tijd. 'En ik was al zo mager.'

Slap als een vaatdoek
De bijna 100 kilo zware sportman was zo slap als een vaatdoek uit bed gekomen. Hij had nog last van koorts toen hij zich opwarmde voor zijn eerste partij. De warming-up leek dan ook nergens naar, aldus Arens. Hij adviseerde Grol die af te breken. Grol wilde niet, volhardend - lees: koppig - als de Veendammer kan zijn.

Het was hem vanaf de tribunes niet eens af te zien, dat zijn maandenlange labeur in de sportschool en bij de trainingen in twee dagen tijd 'letterlijk door de plee was gespoeld'. Hij judode zich met weinig franje langs de Kazak Kozybayev, maar scoorde een vol punt tegen Toktogonov, uit Kirgizië.

Zijn volgende tegenstander was van een beduidend groter formaat. De Rus Khaibulaev wierp hem onderuit, waarna Grol op zijn rechterknie belandde. Het was het zelfde been dat door een mug was geattaqueerd. Bovendien had hij de binnenband van die knie vijf jaar geleden al gescheurd, op weg naar de WK-finale in Rotterdam.

Een grimas vormde zich bij Grol op het gezicht. Hij kon nauwelijks meer opstaan en probeerde de partij op halve kracht uit te judoën. Dat ging niet meer - de geslepen Khaibulaev is er de tegenstander ook niet naar. Bovendien kon Grol nog geen twee passen na elkaar zetten.

Gehavend op een bankje
Na zijn verloren kwartfinale werd hij gehavend op een bankje aangetroffen in de krochten van de Traktor Arena. Terwijl de fysiotherapeut zich over Grol boog, vroeg Arens aan de pers om bedenktijd. Zo lang mogelijk wachten wilden ze, om aan te zien hoe de blessure zich zou ontwikkelen. Twee uur tijd restte, voordat Grol zijn eerste herkansingspartij om het brons moest vechten.

Met nog een half uur te gaan ging het sein op groen. Het bleek het sein voor een sof in wording, want van normaal judoën was bij Grol geen sprake meer. Als de Zweed Pacek niet had geweten dat zijn tegenstander geblesseerd was geraakt aan zijn knie, had hij het tijdens het gezamenlijke oplopen naar de mat wel kunnen zien. Grol strompelde manmoedig voort, met het flikkerende schijnsel van een vierde WK-medaille kennelijk nog ergens in gedachten.

Pacek wist hem in het hart te treffen. Twee, drie keer trapte hij tegen het been van Grol, die verging van de pijn. Hij hief zijn handen ten hemel, alsof hij wilde zeggen: kijk eens wat deze man doet. De scheidsrechter gaf geen sjoege - terecht ook, beaamde Arens. 'Ik zou precies hetzelfde hebben gedaan als Pacek - en Henk trouwens ook.'

Onvermijdelijk was de fatale nederlaag, volgend op een waza-ari (middelste score) van de Zweed. Maar het was het proberen waard geweest, meende Grol. Arens had in eerste instantie nog gepoogd om het zijn judoka af te raden, de mat opgaan op één been met brons als het hoogst haalbare. Wat had Grol daarmee te winnen, met drie keer WK-zilver in zijn bezit? Ze werden het uiteindelijk eens, ook omdat Arens zijn pupil langer dan vandaag kent.

'Opgeven is geen optie', baste Grol in de catacomben, volgens de hem kenmerkende retoriek. Wie de strijd staakt, blijft in zijn ogen hoe dan ook met lege handen achter. Nu had hij tenminste nog een poging gewaagd om een positieve draai te geven aan twee etmalen vol ongeluk, die hij bijna niet durfde uit te leggen aan de buitenwereld.

'Dit is niet te bevatten', vond ook coach Arens. Hij doelde op dat ene beestje dat de WK-campagne van de medaillekanshebber zonder het te weten in het honderd had gestuurd.