Zaterdagvoormiddag 26 juli 2008. Het noodlot slaat toe voor het Bornemse gezin Vermeiren-Cornand. Het gezin met vier kinderen is onderweg naar een meubelzaak. Op het kruispunt van de R6 en Antwerpesteenweg in Mechelen — waar op dat ogenblik de lichten zijn uitgevallen— ­­wordt hun auto aangereden door een ander voertuig. Een auto die de drukke R6 oversteekt. De auto van Danny, Lesley en de kinderen Liene, Enya, Ina en Thibo gaat over de kop. Ina en Thibo overleven het niet. ‘We herinneren ons elke seconde nog die aan het ongeval vooraf ging. Van ons vertrek in Bornem tot in Mechelen. Nadien zijn er wel wat zwarte gaten maar dat had met de shock te maken’, vertelt Lesley.

‘Achteraf beseffen we zelf niet hoe we die periode zijn doorgekomen. We gingen als een robot door het leven. We werden gewoon geleefd. De dood van twee van je kindjes verwerk je als ouder nooit. Elke dag denken we aan hen. Er zijn nu nog momenten dat het besef er niet is dat ze overleden zijn’, gaat Danny verder.

Het gezin had altijd heel graag een gesprek gehad met de man die op hun auto is ingereden. ‘We hadden erop gehoopt dat hij contact zou zoeken met ons. Dat we antwoorden kregen op onze vragen. We vinden het nog steeds heel spijtig dat er nooit geen gesprek is geweest’, gaat Lesley verder.

Deurwaarder

Het meest zware moment uit de voorbije zes jaar was het ogenblik dat er een deurwaarder aanbelde. ‘Hij bezorgde ons een dagvaarding om zelf voor de rechtbank te moeten verschijnen. De tegenpartij die ons plots beschuldigde van het meest vreselijke wat ouders kan overkomen. Dat we zelf verantwoordelijk waren voor de dood van Ina en Thibo. Wij stonden aan de grond genageld. Twee kindjes verliezen omdat iemand alle voorrangsregels aan zijn laars lapt en dan zegt die man plots dat niet hij maar wij de dood van Ina en Thibo op ons geweten hebben’, zegt het koppel aangeslagen. ‘Dat was een mokerslag in ons gezicht. We hadden het toen allebei zwaar. Het is geen leugen dat Lesley het toen niet meer zag zitten. Dat er gitzwarte gedachten door haar hoofd gingen.’

Danny rijdt sinds het ongeval zo goed als niet meer met de auto. ‘De auto is mijn vriend niet meer. We verplaatsen ons meestal met de trein, bus of fiets. En als we echt ergens met de auto naartoe moeten, dan is het een rit vol stress en onzekerheid. Dat ongeval, ook al is het ondertussen al zoveel jaar geleden, blijft in je hoofd zitten.’

Danny, Lesley, Liene en Enya hebben er ondertussen een broertje bij, Kian. Hij is ondertussen drie. ‘Hij lijkt enorm op Thibo’, glunderen de ouders. ‘We hebben zes hectische jaren achter de rug. Maar we hebben wel geleerd om een halt toe te roepen aan negativisme. Mensen die negatief zijn, keren we de rug toe. We willen alleen maar positief denken en omgaan met mensen die ook positief ingesteld zijn. We willen echt van elke dag het beste maken.’

Vandaag om elf uur is er een herdenkingsmis in de Priester Poppe grafkapel in Moerzeke bij Hamme.