Ruim 830 dode Palestijnen, voornamelijk burgers, werden er gisteravond geteld sinds het conflict op 8 juli losbarstte. Aan Israëlische kant stond de teller op dat ­moment op 34, voornamelijk soldaten. Verdere analyse leert dat een derde van de slachtoffers in Gaza jonger is dan 18.

Gaza, in oppervlakte te vergelijken met Groot-Antwerpen, zit langs alle kanten potdicht terwijl het bommen en granaten regent. Gevangen daarin: 1,8 miljoen mensen, van wie de helft kinderen. Voor een arts die uitgaat van de evenwaardigheid van elk leven, is de diagnose dan ook niet moeilijk: dit moet met alle mogelijke middelen ­gestopt worden. Het medicijn: een strenge veroordeling en economische en militaire sancties tegen ­Israël.

De initiatiefnemers beseffen vermoedelijk dat het in Jeruzalem allemaal weinig indruk zal maken. Evenmin in Gaza-stad. De beide strijdende partijen zien, hoe macaber en cynisch de ­gedachte ook is, heil in dit zin­loze bloedvergieten. ­Israël vanuit het standpunt van de nationale veiligheid, Hamas in een poging de lokale steun weer op te wekken. Veel moeite hebben hun ­leiders niet gedaan om het staakt-het-vuren te laten naleven. De lokale steun aan ­Hamas was aan het tanen, vooral wegens financiële problemen, en is nu helemaal terug. Maar de verhoudingen zijn meer dan buiten proportie om nog van een reguliere oorlog te spreken.

Artsen worden geacht de vinger op de wonde te leggen: hun klacht over het Belgische stilzwijgen is meer dan terecht. Iedereen die ook maar de minste druk kan leggen op een van de strijdende partijen moet dat doen. Niet voor een tijdelijke wapenstilstand maar voor een menswaardige oplossing voor Gaza. Zowel de Arabische ­wereld als het Westen blijft intussen stil. Bij Hamas moeten België en Europa niet aankloppen, bij Israël wel. Dat ligt nog altijd moeilijk. Om de artsen te parafraseren: ‘Israël kan geen enkele aanspraak maken op een speciale blinde vlek in ons geweten’. Een patiënt is een patiënt, gelijk te behandelen.