Sombroek vindt het wel goed zo

Laren - Oranje-Rood 0-4, een eindstand die bij rust al bereikt was. Zelfs met een veldspeler in plaats van een keeper lukte zondag niets bij Laren. Ze moesten iets, de tweede helft. Vandaar die ingreep van coach Robert-Jan Cox, op deze pijnlijke dag.

De laatste wedstrijdhelft uit haar carrière ziet Joyce Sombroek vanuit de dug-out van Laren verstrijken. De helm is af, de oranje legguards draagt ze nog. Tot een publiekswissel, twee minuten voor tijd. Omdat de play-offs toch niet haalbaar meer zijn en, belangrijker: omdat zíj het is. De vrouw die twee keer de beste keeper ter wereld werd – in 2014 en 2015 – verdient een ovatie van de honderden mensen die voor haar zijn gekomen. Rotwedstrijd of niet.

Niemand die dat gevoel beter kon begrijpen dan Larissa Meijer. Haar goede vriendin en oud-kamergenoot bij het Nederlands team. De vrouw die jarenlang achter haar de nummer twee was op doel, ook voor haar is dit het laatste seizoen. „Ik gun haar de volledige speeltijd in zo’n wedstrijd. Ik gun het haar niet dat ze dan de tweede helft op de bank moet zitten, zodat haar team iets kan forceren.”

Hobby

Sombroek en Meijer, beiden 27. Voor hen was hockey alweer een tijdje een hobby naast belangrijker dingen in het leven. Nog geen twee maanden na elkaar gestopt als international – Meijer eind 2016, Sombroek begin 2017 wegens slijtage van haar heup. Ze gaven de voorkeur aan hun studie: Sombroek richtte zich op geneeskunde, Meijer doet technische bedrijfskunde voor de gezondheidszorg. Sombroek speelde 117 interlands, Meijer in haar schaduw 13. Beiden loyaal aan hun club. Dit was Sombroeks negende jaar bij Laren, Meijers tiende bij Oranje-Rood.

Het is vreemd te beginnen aan een wedstrijd als je weet dat het je laatste kan zijn. „Je gaat er niet van uit, maar het kan”, zegt Sombroek. Meijer vertelt lachend dat ze uit pure spanning naar de verkeerde locatie was gereden. Bleek er in Hilversum ook een Eemnesserweg te zijn. Terwijl ze al jaren in Laren komt. „Dan merk je hoe emotioneel zo’n wedstrijd is. Maak je fouten die je normaal niet maakt.”

Langs de kant waren ze ook voorbereid op alles. Sombroek kreeg een eerbetoon van een groep jonge keepers van de club, de familie was er, oud-teamgenoten, vrienden. De aanhang van Meijer hield een spandoek omhoog. Verspreid achter de hekken lagen cadeaus.

Het afscheid van één van beide keepers kwam in een wedstrijd die nog ergens om ging. Een direct duel om de vierde en laatste play-offplek in de hoofdklasse, een zeldzaamheid op de laatste speeldag. En Oranje-Rood had al 33 jaar niet van Laren gewonnen.

Achteraf zal het wellicht worden gezien als het moment waarop zich de nieuwe topvier bij de vrouwen aandiende. Met Oranje-Rood in plaats van Laren naast Den Bosch, Amsterdam en SCHC. Oranje-Rood heeft na jaren degradatiestrijd nu voor de tweede keer de play-offs bereikt, terwijl Laren er nu voor de tweede keer op rij niet bij is.

Na Kim Lammers (2016) en Naomi van As (2017) vertrekt weer een boegbeeld bij Laren. Ook die twee verloren hun afscheidswedstrijd. Maar het is goed zo, zegt Sombroek, terwijl ze kriskras over het veld loopt richting kleedkamer na de wedstrijd, de sproeiers ontwijkend. Onderweg wordt ze twee keer aangeschoten. „Je bent een goed mens”, zegt een vrouw tegen haar. Even later een man: „Ik heb van je genoten.”

Bij dat soort woorden komt de emotie los, vertelt ze, terwijl haar stem even stokt. „Hoeveel je blijkbaar hebt betekend voor de club, dat is wat me raakt. Ik ben trots op waar ik vandaan ben gekomen. Lochem, klein clubje, pas op mijn twaalfde vaste keeper. Iedere keer werken, zoveel mogelijk geven, daar ben ik heel trots op. Ik stond net met Jacques Brinkman, die was negen jaar terug coach. Ik speelde in Laren met Schaerweijde, we verloren met 8-0 en ik ben toen naar hem toe gestapt en zei: hoi, ik ben Joyce Sombroek en ik wil hier komen keepen. En dat is gebeurd.”

Natuurlijk had Sombroek liever haar carrière in de play-offs beëindigd. „Maar ik heb er al zeven keer gestaan. Het doet niets af aan mijn carrière.” Dat was precies de boodschap die Meijer een dag voor de wedstrijd naar Sombroek op Whatsapp had gestuurd, vertelt zij. „Dat wat er ook zou gebeuren, we onwijs trots konden zijn op onze prestaties. Dat is wat ik net ook zei toen ik haar omhelsde, dat ze trots mag zijn. Ze is een ster en een voorbeeld.”