Het chocoladebeen van Robin van Persie

In de Kuip werd na afloop van de bekerfinale een invalidestok omhooggestoken met een Feyenoordsjaal eraan. Ongewild was dit het meest treffende beeld van het seizoen voor de Rotterdamse voetbalclub. Voormalig kampioen op krukken, met een grote puntenachterstand op PSV en een seizoen lang matig voetbal, maar wel kunnen juichen om een beker in de prijzenkast.

Tijdens de warming-up had ik gekeken naar Robin van Persie. De teruggekeerde routinier veegde na een kwartier met twee handen het zweet van zijn slapen. Hij was net op tijd fit om de finale tegen AZ te spelen. Dit was de dag waarop hij wilde bewijzen niet voor niets te zijn teruggekeerd bij zijn oude club.

In de eerste helft kwam hij weinig aan de bal. Hij liep steeds maar op en neer over het veld. Even stilstaan om uit te hijgen en weer door. En maar wachten op zijn ‘vijftien seconden van roem’ in dit duel.

Hoe lang ging de 34-jarige Feyenoorder het zwoegen volhouden?

In de tweede helft maakte Van Persie een wonderschoon doelpunt. Hij legde alle energie in een snelle een-twee met Berghuis en rondde af. Rustig, beheerst, met achteloos gemak. Hij tikte de bal over de keeper met zijn ‘chocoladebeen’, dat door zijn fans met chique zilverpapier omwikkeld mocht worden.

Van Persie trok zijn shirt omhoog en toonde zijn tepels, daarna ging zijn mond naar het Feyenoordlogo dat hij heftig kuste. Je ziet het vaker bij spelers die jaarlijks van club veranderen. Dit gebaar was anders: deze kus was echt.

Van Persie gaf dit doelpunt aan zijn oude club, aan zijn geboortestad.

Na 65 minuten verliet hij het veld. Iedereen ging staan. „O, Ro-bin van Per-sie!”, zongen de supporters. Zijn trouw werd beloond.

Het spel van beide clubs was van een matig niveau. Foute passes, verkeerde keuzes, beperkte techniek, matig inzicht. Wie de avond ervoor Barcelona de Spaanse beker had zien winnen, geneerde zich voor de Nederlandse versie, zeker nu de gelouterde sterspeler gewisseld was.

De laatste minuten stond Van Persie in een zwart T-shirtje aan de zijlijn, met gestrekte armen leunend tegen het dak van de dug-out. Uitpuffend, op het gemak, zeker van de overwinning. Zijn glimlach maakte van hem een jeugdige en gelukzalige man, in een lichaam dat de afgelopen tijd nogal eens ‘nee’ had geschreeuwd.

De vreugde bij Van Persie cum suis was oprecht; Feyenoord had toch nog een prijs gepakt. Het is alleen geen garantie voor succes in het volgend seizoen. Robin van Persie wordt in augustus 35 jaar, de oude Kuip kreunt en Lee Towers laat de hoogste noten van You’ll never walk alone wijselijk over aan de meezingers op de tribune.

Er worden daden verwacht van de clubleiding van Feyenoord. Stilzitten is slecht voor de algehele gezondheid; in topsport moet bewogen worden om fit te blijven.

Vraag het maar aan degene die zijn kruk omhoogstak: op één been kun je niet lopen.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.