Dumoulin verteert 'trainingsklassieker' Luik-Bastenaken-Luik beter dan verwacht
Luik-Bastenaken-Luik is toch echt een gave koers, zei Tom Dumoulin kort nadat hij als vijftiende finishte. Juist daarom wilde hij de laatste voorjaarsklassieker zondag rijden, al wist hij bijna zeker dat hij niet zou winnen. Het was een mooie wedstrijdprikkel voor de Giro die eraan komt. Helemaal mooi dat Sam Oomen voor hem als twaalfde eindigde.
Tom ‘de Girowinnaar’ Dumoulin (27) en Sam ‘de meesterknecht’ Oomen (22). Zij moeten over twee weken wederom voor Nederlands succes zorgen in de Ronde van Italië. Op Spaanse bergtoppen in de Sierra Nevada planden zij samen met teamgenoot Louis Vervaeke de afgelopen weken minutieus hoe ze in de Giro over twee weken de koers moeten beheersen.
Bergop had Oomen Dumoulin in Spanje pijn gedaan, bekende de Limburger. Oomen zelf was er zondag helemaal klaar mee toen die vraag kwam. “Waarom begint iedereen daar toch over? In uur zes van de zes uur training is iedereen moe.”
Belangrijker was dat Dumoulin in de sneeuw weer rust en plezier hervond. Zijn voorseizoen was verre van ideaal verlopen. Mechanische pech (hij gooide in de ronde van Abu Dhabi woedend zijn tijdritfiets weg – een actie bijna ongezien voor de beheerste Limburger) werd gevolgd door ziekte en een valpartij in de Tirreno Adriatico, de Italiaanse rittenkoers die vroeg in het seizoen plaatsvond. Dumoulin was er even helemaal klaar mee.
Ik ben eigenlijk minder naar de klote dan ik dacht dat ik zou zijn
De Limburger klaarde op hoogte zijn hoofd. Hij werd relaxter. Het trio moest zelf het huishouden verzorgen. Kaarten ’s avonds zat er niet echt in. Dankzij de lange trainingsuren en de tijd die het kostte om vanuit het sneeuwgebied op berijdbare wegen te komen waren ze al blij als ze eens op bed lagen. Een late ‘lunch’, vaak rond 18.00 uur, werd dan al snel gevolgd door avondeten.
In de Sierra Nevada was Dumoulin weg ‘van het circus’. Het was goed om daar op trainingskamp over alles te kunnen praten, vertelde Oomen. Koetjes en kalfjes, maar ook serieuze zaken. Dat de ploegleiding relativeerde, hielp ook. Een keer vallen, fysiek ongemak, dat gebeurt in het wielrennen weleens.
De hoogtestage liep door tot eind vorige week. Oomen kwam al wat eerder terug dan Dumoulin en reed woensdag al de Waalse Pijl. Luik-Bastenaken-Luik was de eerste race die Dumoulin weer om de prijzen reed na zijn val op 10 maart. Hoe dat zou gaan, dat wist hij zelf vooraf ook niet. Hij hoopte in ieder geval bevestiging te vinden van vorm. De hoop was in de finale ver te komen.
Dat deed Dumoulin wel in de laatste voorjaarsklassieker, maar uiteindelijk sneuvelde hij zondag precies op hetzelfde moment als vorig jaar. Op de voorlaatste klim, de Roche aux Faucons. Hij ging volgens opdracht nog mee met een aanval van Philippe Gilbert, maar daarna bungelde hij achterin het voorste groepje. “Dit was het meest logische scenario van hoe je uit een hoogtestage kan komen. Daar ben ik blij mee. En ik ben eigenlijk minder naar de klote dan ik dacht dat ik zou zijn.”
De winnaar van de Giro vorig jaat had geen kans om winnaar Bob Jungels te volgen, toen die bovenop diezelfde Roche aux Faucons demarreerde om uiteindelijk knap solo aan te komen bij de finish in Ans. “Hij was supersterk en ik niet. De laatste punch, het echte diepgaan, heb ik niet. Die moet nog komen.”
Jungels had dit jaar nog niet gewonnen, maar rondde in Luik een solo van ongeveer negentien kilometer af
De tandem Oomen-Dumoulin bleek in ieder geval te werken, al waren de rollen omgedraaid. Dumoulin reed Oomen nog naar voren. Maar in de laatste kilometers was het aanklampen. Niet heel gek: de echte piek ligt over twee weken. Op 4 mei begint de Ronde van Italië. Dumoulin pakt nu even zijn rust en doet nog een paar zware trainingen in Limburg. “Het echte werk is gedaan.”
Heerschappij van Quick Step
Het Belgische Quick-Step had met Jungels wederom een winnaar in een voorjaarskoers. De Luxemburger had dit jaar nog niet gewonnen, maar rondde gisteren in Luik een solo van ongeveer negentien kilometer af. Het was de 27e seizoenszege voor de blauwe brigade.
Jungels vond zichzelf tot zijn eigen verrassing opeens alleen op kop. Hij dacht dat er nog concurrenten in zijn wiel zaten, maar hoorde in zijn oortje ‘rijden, rijden’. “Toen heb ik op basis van mijn tijdritkwaliteiten voorop kunnen blijven.”
Hij wilde nog wel iets zeggen over waarom Quick-Step zo goed was. “Wij hebben meerdere kaarten in een wedstrijd. En we kunnen ze allemaal spelen, want iedereen heeft gelijke kansen. We zijn een team met mensen die veel winnen. En als grote kampioenen samenwerken, dan komen er mooie dingen uit.”
Lees ook: Van der Breggen op eenzame hoogte: 'Ze moeten een nieuwe manier van koersen bedenken'
Het was op twintig kilometer van de finish dat ploegleider Danny Stam aan Anna van der Breggen vroeg of ze haar concurrenten uit het wiel kon rijden. Er kwam een ferm antwoord terug: ja, natuurlijk. En ze hield woord.