Direct naar artikelinhoud
Recensie

Bizarre wendingen van 'Herman in een bakje geitenkwark'

Bizarre wendingen van 'Herman in een bakje geitenkwark'
Beeld rv

Theater
Herman in een bakje geitenkwark
'Verplicht spelen'
★★★☆☆

Grappige scènes waarin geluid een hoofdrol speelt. Het kwartet mannen dat schuilgaat achter Herman in een bakje geitenkwark heeft er zijn specialiteit van gemaakt. Instrumentklanken, zang, achtergrondgeluiden, beats en geluidseffecten maken ze allemaal met hun stem en lichaam.

Soms erg in het oog springend, als ze à capella zingen, soms heel achteloos, zodat het bijna niet opvalt. Als de vier in het bos rond het kampvuur zitten, hoor je typische nachtgeluiden: tjirpende insecten en af en toe een uil of een ander beest dat langskomt. Een heel subtiel geluidsdecor dat ze toch echt zelf produceren. Dat is anders als er uit volle borst, als een boyband bijna, vierstemmig zingend uitleg wordt gegeven over de grondwet, waaraan en passant ook dinosaurussen te pas komen.

Dat is het tweede handelsmerk van Herman in een bakje geitenkwark: hun scènes kennen vaak een absurd uitgangspunt of krijgen halverwege een bizarre wending.

De onderwerpen komen vaak uit een jongensbrein: een voorliefde voor zombies, geweld en puberaal machogedrag.

Er zitten leuke vondsten in hun derde avondvullende programma 'Verplicht spelen'. Benny van der Bijl, Polle Vrienten, Rein Mulder en Rob Veugelaers zijn heel muzikaal en staan met aanstekelijke energie op het toneel. De onderwerpen variëren, maar komen vaak uit een jongensbrein: een voorliefde voor zombies, geweld en puberaal machogedrag.

Regels voor wie als eerste sterft

Ook de verhaallijn rond het kampvuur - de mannen blijken zich in een postapocalytische wereld te bevinden en zijn op weg naar de kust - zou zo een jongensboek kunnen zijn. Jammer aan deze scènes, waarin onder meer gesteggeld wordt over het opstellen van regels en over wie als eerste dood zal gaan, is dat er wel een rode draad wordt gesuggereerd, maar dat die niet echt wordt uitgewerkt. Ook duurt een aantal scènes, zoals de opening van het programma waarin Vrienten een overenthousiaste drummer speelt die zijn mede-musici al snel verveelt met zijn solo, vaak te lang.

De vier spelen regelmatig met de groepsdynamiek, waarbij Veugelaers vaak een buitenbeentje is, bijvoorbeeld als hij niet mee wil doen in de onderwaterfantasie van de anderen. Ook buiten ze hun onderlinge fysieke verschillen op grappige wijze uit. Mulder en Vrienten met hun sixpack tegenover Van der Bijl die zijn dikke buik nog wat verder laat uitsteken.

Herman in een bakje geitenkwark is al met al een sympathieke groep, die uitblinkt in muzikaliteit en die af en toe zorgt voor verrassende vondsten, maar om een hele avond te kunnen boeien, is het te weinig.

Te zien tot en met 14 april. Info: geitenkwark.nl 

Lees hier meer theaterrecensies.