Ik hoop dat we - en ook Thierry Baudet - de kern van menselijkheid weer als vertrekpunt nemen in 2018
Het interview met de politicus van het jaar 2017, Thierry Baudet, in de kerstspecial van Volkskrant magazine, deed veel stof opwaaien. Daags na een onthullende Correspondentreportage over een geheim etentje met de vermaarde trotse racist/'rasrealist' Jared Taylor verraste men ons met een 'psychologisch interview'. 'Vragen als 'U bent toch een racist?' doen Baudet-haters misschien goed, maar er komt weinig interessants uit', verdedigde hoofdredacteur Philippe Remarque de insteek. Steffie Kouters, een gelauwerde interviewer 'met een staat van dienst in het doorprikken van mannen met macht' wilde het karakter achter Baudets overmoed laten zien.
Soit. De meest kritische vraag is 'wat doet het met je, als je in de nazihoek wordt gedreven?' Kouters confronteert Baudet niet met de voorvallen, ook vóór Taylor, die daartoe geleid hebben. Vervolgens stijgt de witte bourgogne snel naar het hoofd en glijdt ze van gigolo-blik, via trouwe hondenblik in Marlon Brando-blik. Stelt vragen als: 'Je hebt een grote opstartenergie. Het lijkt me dat de vrouwen zich bij jou niet snel zullen vervelen.'
Met alle respect, een psychologisch interview waarin een sterke man wordt doorgeprikt is één ding. Dit gesprek lijkt soms eerder op een speelse first date. Baudet flirt ook met de fotograaf van het Volkskrant Magazine. Vooral de foto waarin hij een losgemaakte stropdas strak in zijn vuisten houdt is zo... 50 tinten grijs? Spannend hoor.
Voor de goede verstaander was het juist kritisch, meent Remarque. 'In het huidige gepolariseerde klimaat zien mensen dergelijke subtiliteit snel over het hoofd.' Dat zou hout snijden als het Baudet zelf niet was die niet zo gretig met Volkskrant-interviewers flirt als met extremistische denkers bij wie subtiliteit in de verste verte niet te bekennen is.
Plagerig beroert hij extreemrechtse harten. Het ene moment doet-ie of-ie van je houdt, om je vervolgens publiekelijk af te vallen. Racisten, Erkenbranders en ander gespuis, lazer op, verklaart hij dan. Om vervolgens te knipogen en stiekem een vorkje te prikken met Jared Taylor.
Ik ben van de school dat ik het verspilde energie vind om mensen te haten. Zelfs als ze mij haten. Maar net als collega Stephan Sanders, die een uitmuntende column over Baudet schreef, heb ik de luxe niet om mee te dwepen over de jonge, 'kwikzilverachtige' politicus die zijn polariserende gedachtengoed aan de man brengt met het sexappeal van een Mr. Darcy. Want het is de ene dag 'beschaafd conservatief', maar het volgende moment Jared Taylor.
Dit gesprek lijkt soms eerder op een speelse first date. Baudet flirt ook met de fotograaf van het Volkskrant Magazine
Op veel 'subtiliteit' heb ik Taylor niet kunnen betrappen, of het moest zijn dat hij zijn smetteloos witte Amerika het liefst zonder geweld wil bereiken. Op zijn site breken mensen zich het hoofd wat toch te doen met zwarte Amerikanen. Reship 'm back to Africa, exterminate them or re-enslave them, oppert een reaguurder, om vervolgens te klagen dat elke optie een enorm gedoe is. Vooral rassenmenging is een groot gevaar voor het voortbestaan van het blanke ras. Dat is ook waarom ultraconservatieve zwarte alt-rechtsers het moeten ontgelden, omdat die vaak een witte partner hebben. Ben je een mengmens zoals ik, dan ben je een nasty bastard en word je sowieso elementaire menselijkheid ontzegd op basis van je toevallige biologie. En immigratie is white genocide, maar verraderlijk subtiel, want zonder daadwerkelijke massamoord. Tsja.
Als ik op een regenachtige dag in de Ardennen door het oorlogsmuseum van Bastenaken loop, bekruipt me eens te meer de verbazing over hoe populisten van vandaag toch blijven flirten met fascisme. Juist als Europa je lief is. Afgezien van de hel van Auschwitz, afgezien van 65 miljoen wereldwijde doden, stuurde Hitler in 1945 immers ook al die kindsoldaten van het eigen Herrenvolk gretig de dood in.
Een lichtpuntje uit het Volkskrant-interview vond ik de onthulling dat hij zijn hart verloren heeft aan een Iraanse
Ik bepleit altijd een experiment waarin je verschillen tussen mensen, hoe zeer ze ook tot maatschappelijke vraagstukken leiden, eens ziet als schillen. Kleur, cultuur, afkomst, godsdienst, klasse, gezondheid, beperking; als je al die schillen afpelt, blijft er slechts de mens zelf over. Het besef dat we allemaal mens zijn, feilbaar, kwetsbaar. Dat we ons veilig en geborgen willen voelen en het gevoel willen hebben er als mens toe te doen.
Ik hoop dat we in 2018 weer meer die kern van menselijkheid als vertrekpunt nemen. Zelfs Baudet. Een lichtpuntje uit het Volkskrant-interview vond ik de onthulling dat hij zijn hart verloren heeft aan een Iraanse. Liefde laat zich niet wegdrukken door angst voor homeopathische verdunning.