Aaf Brandt Corstius: Waarom mijn kinderen, op te oude leeftijd, opnieuw op zwemles moeten

Ik heb problemen met zwemles. En daarmee bedoel ik niet dat ik zelf problemen heb met zwemles, al was dat zo, drieduizend jaar geleden, bij de Zwemschool met de Haak en de Vierkante Juf met de Rode Badslippers en al die andere Roald Dahl-situaties, maar ik heb problemen met de zwemles van nu.

Ik krijg er te veel updates over. Ik krijg aanhoudend informatie over wat kinderen moeten kunnen in het water, hoe ze dat moeten leren en vooral: hoe onveilig zwemmen is.

Die informatie leidt ertoe dat ik bezorgd word en nooit meer naar een subtropisch zwemparadijs wil - op zich zou dat geen ramp zijn, want ik ben bezorgd geboren en ik wil sowieso nooit naar een subtropisch zwemparadijs, maar mijn kinderen willen bij tijd en wijle (semi-dagelijks) wél naar een subtropisch zwemparadijs.

Eerst was ik nog zo blij verrast wat mijn kinderen allemaal leerden voor hun A-diploma. Duiken. Crawlen. Heel lang onder water zwemmen. Kotsen op de rand van het zwembad tijdens het afzwemmen en dan meteen doorpakken met de borstcrawl - dat deed alleen mijn dochter, trouwens, maar daarvan was ik wel diep onder de indruk.

Toen ze dat allemaal konden en geen zin meer hadden in zwemles, zei ik: jullie mogen eraf. Jullie hebben je A. Jullie zitten op een olympisch niveau vergeleken met mama, die na haar A alleen nog maar kon watertrappelen met twee vingers in de lucht. (Watertrappelen met twee vingers in de lucht bleek afgeschaft. Het is ook zinloos.)

Maar sindsdien, en die kinderen hebben dat diploma dus pas net, zijn er alweer talloze nieuwsberichten over nieuwe richtlijnen voor het zwemmen. Het zwemmen blijkt een fluïde bedoening, wat op zich ook zo is, maar de mensen die erover gaan, zijn mij té fluïde: ze veranderen steeds van visie.

Sinds gisteren gaat zwemles ineens om noodsituaties. In plaats van duiken leer je 'achterwaarts in het water vallen'. Je leert wat je moet doen op een bootje dat omslaat in 'ondoorzichtig water'. Bij je C moet je met een dikke jas aan 'door het gat'. De gedachte daarachter: als je in het echte leven door het gat valt, heb je meestal ook een dikke jas aan.

Ik weet niet precies wat het gat is en wáár het is en hoe ze bij de zwemschool ondoorzichtig water gaan creëren, maar ik werd er wel bezorgd van. De kop alleen al: 'Zwemles leert kind voortaan overleven bij onverwachte situaties'. En al die andere kinderen dan? Die dat niet geleerd hebben? Wat moeten die doen in ondoorzichtig water of als ze door het gat vallen?

En zo zullen mijn kinderen nu, op te oude leeftijd, opnieuw op zwemles moeten. Van hun bezorgde moeder. Het enige wisselgeld dat ik in de onderhandelingen daarover heb, is het subtropisch zwemparadijs.