Als je de vleesjurk van Lady Gaga wegneemt, blijkt er best een vervelende vrouw onder te zitten

Wat zegt het over mij dat ik de Netflixdocu over Lady Gaga vooral wilde zien toen ik las dat hij met name gaat over haar onherroepelijke gang naar een burn-out? Wat een slechte, gemene Netflixkijker ben je dan.

Laat ik ter verdediging zeggen dat ik verder niet zoveel met Lady Gaga heb. Toevallig had ik wel een Gagafan in mijn directe omgeving, mijn zus, die een tijdlang de hele dag Gagaliederen zong terwijl ze daarbij op een keyboard dreunde. Gelukkig was dat een fase; je kunt, ook uit respect voor je eigen familie, maar een beperkte tijd P-p-p-pokerface bassen. Verder kende ik Gaga vooral van de vleesjurk.

Zoals alle grote popsterren in de geschiedenis blijkt Gaga in de film een eenzaam leven te leiden waarin ze chronisch pijn lijdt. Het ene moment deed ze me aan Prince denken: de bekende vicieuze cirkel van heuppijn, keihard dansen en pijnstillers. Het andere moment channelde ze Amy Winehouse en André Hazes: knallen op het podium en eenzaam terug naar huis - het enige verschil was dat Gaga daarbij niet stomdronken was. Je had het haar bijna gegund.

Zoals alle popsterren werkt Gaga buitenissig hard en moet zij haar werkschema combineren met noodzakelijke massages en doktersbehandelingen, zodat ze vaak wordt opgemaakt terwijl ze gemasseerd wordt of overleg heeft over illegale downloads terwijl ze pijnlijke injecties krijgt en iemand nepwimpers op haar plakt. Het soort multitasking waarvan ik, en ik ben niet eens arbo-arts, bij voorbaat zeg: niet doen. Daar krijg je een burn-out van.

Maar het erge was dat ik ondanks de pijn, de eenzaamheid, de injecties, de medische massages en het keiharde werken absoluut niets van liefde of compassie voor Gaga voelde. Omdat ik haar bloedirritant vond. Ik weet dat beroemde mensen er ook niets aan kunnen doen dat ze irritant worden omdat iedereen ze naar de mond praat en de wereld voor ze staat te klappen, maar Gaga maakt het wel heel bont. Naar haar oma gaan met een liedje over die oma's jonggestorven dochter en dan net zo lang dat liedje afspelen tot oma een beetje begint te huilen. Een telefoontje aannemen van een medewerkster met kanker en na het ophangen uitroepen dat iedereen om haar heen wegvalt. Tegen een dokter miepen over haar fans. Een supermarkt inlopen en vragen naar haar eigen cd.

Aan het begin van de film verkondigt ze dat ze geen meisje meer is, maar een vrouw. En dat ze geen vreemde uitdossingen meer nodig heeft, maar gewoon zichzelf kan zijn. Daarom draagt ze de hele film alleen maar een korte spijkerbroek en een allengs korter wordend T-shirt.

Maar als je de vleesjurk en de met diamanten beplakte zonnebril wegneemt, blijkt er best een vervelende vrouw onder te zitten.