Froomes uitdagers kunnen simpelweg geen potten breken
De laatste drie Tourritten zijn om des keizers baard. In dit geval die van Chris Froome. De soevereine Brit werd ook in de laatste bergrit nauwelijks op de proef gesteld.
Je kunt er veel woorden aan vuil maken maar de slotklim in deze Ronde van Frankrijk eindigde in een regelrechte anticlimax. Boven op de Col d’Izoard zullen de uitdagers van de gele trui zich nog eens goed achter de oren hebben gekrabd. Het was hun laatste mogelijkheid om Froome van zijn troon te stoten. Om, zoals dat heet, geschiedenis te schrijven. Maar als je in de boeken wil belanden dan zul je toch echt meer historisch besef moeten tonen dan Romain Bardet, Rigoberto Uran en Fabio Aru lieten zien in de Alpen de voorbije dagen.
Hun aanvallen – eigenlijk slechts één: van Bardet – zijn nauwelijks voetnoten te noemen. De Franse hoop in bange dagen liet het thuisland even opveren op iets meer dan zes kilometer onder de finish, maar stierf als een roemloze veldheer ergens op de flanken van een col die hooguit bij wielerfans tot de verbeelding spreekt. Het was dan ook niet de Route Napoleon waarop hij reed.
De verschillen die nu nog tientallen seconden bedragen, zijn na de tijdrit van morgen zeer waarschijnlijk opgerekt naar vertrouwde, grote marges.
De zwakte van de concurrentie was het breekijzer van Froomes ploeg Sky. Het is al vaak gememoreerd maar gisteren werd andermaal duidelijk dat de Engelse equipe net zoveel kanshebbers voor het geel telt als de andere ploegen serieuze uitdagers. Dat mag dan soms geweten zijn aan de onbekommerde miljoenen waarmee Sky smijt, het is evenzeer de achterhaalde visie dat twee of meer kopmannen in een ploeg elkaar bijten.
Mikel Landa, Mikel Nieve en Michal Kwiatkowski cijferden zich deze Ronde zonder meer weg voor hun kopman. Natuurlijk, hun prettige loonstrookje zal daar veel mee te maken hebben, maar onderschat ook niet hun werkplezier. Froomes vierde Tourzege is tevens hun triomf. Het podium zondag in Parijs is breed genoeg om een complete ploeg te dragen.
Laat er geen misverstand over bestaan, Froome was simpelweg de beste – of degene die het minste verval toonde – de voorbij weken. Zonder ergens te excelleren. De 32-jarige Engelsman kende ontegenzeggelijk betere jaren in aanloop naar de Tour. Hij ploeterde de afgelopen maanden met zijn vorm, echter zonder te panikeren. Ook dat is zijn wapen.
Heel even, met nog twee kilometer te gaan, stofte de oude Froome zichzelf gisteren af, alsof hij wilde zeggen dat zijn hegemonie nog lang niet ten einde is. Met een pinnige aanval bevroor hij de gejaagde ademhaling van Uran en Bardet. De Colombiaan en Fransman spartelden op de Izoard als hulpeloze sardienen rond een zwaardvis.
Geen twijfels
Voor de Engelsman ligt vanaf vandaag de weg – zijn eigen Route Napoleon – naar Parijs open. De tijdrit morgen aan de boorden van de Middellandse Zee in Marseille is eigenlijk een overbodige exercitie geworden. Niemand, Froome inbegrepen, twijfelt aan diens suprematie op dit onderdeel. De verschillen die nu nog tientallen seconden bedragen, zijn morgenavond zeer waarschijnlijk opgerekt naar vertrouwde, grote marges.
Bij Sky kon de vlag alvast uit, bij Sunweb komen ze ondertussen masten tekort. Warren Barguil sloot een perfect getimede aanval op de Izoard af met zijn tweede etappezege in deze Ronde. Het was de vierde inmiddels voor de overwegend Nederlandse ploeg. Na het roze van Tom Dumoulin in de Giro d’Italia mag het team in Parijs een bolletjestrui (Barguil) en een groene (Michael Matthews als beste sprinter) ophalen.