'Geen begrip voor klaagzang over ouderparticipatie'

Als alleenstaande moeder mét een fulltime baan heb ik me twee dingen voorgenomen: ik voel me niet schuldig dat ik werk - er moet brood op de plank komen. En ambities heb ik ook.  

Maar ook voel ik mij niet schuldig naar mijn werkgever. Ik werk hard en draai zelfs oproepdiensten van 24x7 - dan kan ik soms ook een uurtje verschuiven omwille van mijn zoontje en zijn school.

Ik ben leesmoeder, elke 2 weken een uurtje. De kleuters van groep 2 gaan lezend naar groep 3 en daaraan lever ik een bijdrage.

Mijn werkafspraken plan ik die dagen wat later - en als dat niet kan, sla ik een keertje over. Met alle begrip van de leerkracht.

Ik krijg er ook wat voor terug: een kijkje in de klas. Voor mij heel welkom, omdat mijn schooltijd op een kleine plattelandsschool en zonder montessorididactiek er heel anders uit zag.

Ook leer ik de klasgenootjes kennen. Zo beleef ik het schoolgaan intensief mee met mijn kind.

Ik heb mogen studeren en heb een baan waarbij ik mijn werk grotendeels zelf indeel. Een zegen. Voor mij is ouderparticipatie dus de kroon op mijn emancipatie. Ik realiseer me dat vooral lager geschoolde ouders dit niet kunnen combineren - simpelweg omdat het werk niet te verschuiven is in tijd of plaats, laat staan zelf te plannen.

Maar voor een hoogopgeleide journalist als Els Quaegebeur, die Het Parool van dinsdag vult met een klaagzang over zoiets moois als ouderparticipatie, die een uitvoering bijwonen al als 'ouderparticipatie' beschouwt, daarvoor heb ik geen begrip.

Realiseert zij zich wel hoeveel tijdswinst - juist voor ouders - luizen pluizen oplevert, als een luizenplaag in de kiem wordt gesmoord? Bij een moeder die een oppas stuurt of zegt dat 'ze het niet geregeld krijgt', denk ik dat zij beter ballen kan tonen: zeg gewoon dat jij je prioriteit bij je werk legt.

Emancipatie is namelijk de mogelijkheid je eigen balans tussen werk en gezin aan te brengen. Waar die ­balans ligt, bepaal je zelf. Maar bedenk daarbij, beste ambitieuze moeders én vaders: werken moet tot je 67ste, maar je kind ziet je over een paar jaar al liever gaan dan komen op school.

Ria Logtenberg, socioloog en ­leesmoeder 5e Montessorischool, Watergraafsmeer

Lees terug: Hallo school, mama heeft ook nog een baan hoor