Langs de strakblauwe hemel in Milaan dreef een roze wolk voorbij

Zijn lach, zijn lijf, zijn stijl, zijn benen, zijn zit, zijn sportiviteit, zijn ontspanning. Uit ontspanning ontstaat de mooiste sport. Tom Dumoulin is ontspanning in roze. Hij fietst met zichtbaar plezier, en hij is met stip binnen in de canon van de nationale sporthistorie.

Janssen. Zoetemelk. Dumoulin. Jan. Joop. Tom. Eerst twee winnaars van Vuelta en Tour. Nu de eerste Nederlandse winnaar van de Giro in honderd edities. Nederland fietsland is eindelijk weer de beste als het om het hardst gaat in een grote ronde, 37 jaar na Joop Zoetemelk in Frankrijk. Sinds 1980 was Feyenoord vier keer kampioen.

Hijzelf, Kruijswijk en Mollema waren dichtbij de glorieuze intocht de laatste jaren. Het was een kwestie van tijd dat een Nederlander won. Of dat nu komt omdat het wielrennen schoner is dan in de laatste decennia, of omdat Nederlanders beter zijn geworden, laten we even in het midden.

Dumoulin is klimmer en tijdrijder ineen. Het verlies bergop beperken en toeslaan in de tijdritten, was de tactiek waarmee hij Quintana en Nibali versloeg. Een paar dagen geleden verloor hij zijn roze trui. Geen paniek. Hij sprak van een beginnersfout, want hij had een beetje zitten keuvelen achter in het peloton. In een tijdrit valt niets te keuvelen. Met wie dan? Het is beuken. Het is een strijd met jezelf en met de onzichtbare tegenstander. Alleen de klok keuvelt.

Dumoulin was oppermachtig. Hij zat als een rots op zijn fiets. Die kleine Quintana schoof met zijn kontje over het zadel en miste bijna een bocht op het eind. Het was net zo spannend als in 1989, toen LeMond op de laatste dag Fignon verstootte in de Tour. Of in 1968, toen Jan Janssen de gele trui op de laatste dag afpakte van Herman van Springel. Twee keer in een tijdrit.

Maar dit was de apotheose van een geweldige Giro, bijna honderd uur fietsen door openluchtmuseum Italië. De Giro had geen reclameritje op de laatste dag nodig, als in Parijs bij de Tour. Het was een lentetocht vol sensaties.

Zo ontplofte een sportdag in de bloedhitte, na een nerveuze opbouw. Ja, soms voel je ook als verslaggever zenuwen. Het was opwarmen voor Dumoulin deze zondag, die zich uitstrekte in ledigheid, in consumentisme van sport, met de tv en de luie bank als vrienden. Eerst het overspannen gedrag bij de wedstrijd die in elk opzicht alles sloeg, FC Utrecht - AZ; de krampaanvallen, Utrecht dat een 3-0-achterstand wegpoetste en de ouderwetse veldbestorming onderging.

Max Verstappen in Monaco, mwah. Roda versloeg de sjengen van MVV. Nee, dan eindelijk Dumoulin, die andere Maastrichtenaar. Ook hij was nerveus en sprak na afloop het mooie cliché: 'Het is ongelooflijk.' Hij vertelde dat hij en zijn ploeg altijd ontspannen waren geweest, alsof winnen niet moest, maar mocht. 'Ik kan nog veel leren, maar veel mooier wordt het niet meer', zei hij na een slok champagne.

Langs de strakblauwe hemel in Milaan dreef een roze wolk voorbij.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl